Það var skrall í gær. Fór að sofa svona hálf fimm held ég, eftir einstaklega menningarlegar, heimspekilegar og stjórnmálafræðilegar umræður við nýútskrifaðan verkfræðing. (Reyndar brotnaði líka spegill, ástralinn trylltist og kokkurinn á gamla ætlaði að berja alla með priki... en það fylgir ekki sögunni) Svo rétt fyrir hádegi í morgun þá kemur pabbi og vekur mig, og segir "Þuríður mín, ertu ekki til í að fara með ömmu þinni og afa í jarðarför í dag"... sjæse... ekki beint það sem maður vill gera eftir svona skrall, en jújú ég sló til. Vonaði samt að ég þyrfti ekki að vera við athöfnina, af því mig langaði ekki til að líða eins og ég væri einhver óvelkomin viðbót.

Mér finnst nefninlega ekkert verra en að fara í jarðarfarir hjá fólki sem ég þekki ekki neitt, þá veit ég ekkert hvernig ég á að haga mér.

Nú þegar við komum á Grenjaðarstað, var ekki líka þessi svakalegi fólksfjöldi þar mættur, og auðvitað komust ekki allir inní pínuponsulitlu kirkjuna sem var þar. Við sátum þá bara í bílnum og hlustuðum á jarðarförina þar í beinni útsendingu. Á eftir var svo erfidrykkja í Ýdölum, sem var mjög skrítið því ég hef aldrei áður komið þar að degi til með fullu viti, hef bara farið þangað á sveitaböll.

En með fullri virðingu fyrir hinum látna og fjölskyldu hans þá var þetta frekar pínlegt fyrir mig, því ég þekkti hérumbil engan, og vissi þarafleiðandi ekki neitt hvað ég átti að gera, hvað ég átti að segja. Fólk horfði á mig, og mér fannst það segja með augunum "hvaða glennulega stelpa er þetta þarna með sólgleraugun, ætli hún sé að stelast" ég hélt mig bara nálægt ömmu, afi var nefninlega að elta einhverjar frænkur sínar út um allt. Svo kom til mín kona, sem við vissum ekkert hver var og sagði "þú heitir Þuríður Pétursdóttir" jújú mikið rétt... það heiti ég. "Þér var gefið mikið nafn, og þú verður að standa undir væntingunum sem fylgja því!" jahá... hef aldrei heyrt þetta áður en það er einsgott að standa sig...