Upp í risinu sérðu lítið ljós
heit hjörtu, fölnuð rós.
Matarleifar, bogin skeið,
undir oddinum samviskan sveið.

Þau trúðu á draumamyrkrið svalt,
draumarnir tilbáðu þau.
Fingurnir gældu við stálið kalt,
lífsvökvann dælan saug.

Draumarnir langir runnu í eitt,
dofin þau fylgdu með,
sprautan varð lífið, með henni gátu breytt
því sem átti eftir að ske.

Upp í risinu lágu og ófu sinn vef,
óttann þræddu upp á þráð.
Ekkert gat skeð því það var ekkert ef,
ef vel var að gáð.

Hittustu á laun, léku í friði og ró,
í skugganum sat Talía.
Hvítir hestar drógu vagninn með Rómeó,
við hlið hans sat Júlía.

Trúðu á drumamyrkrið svalt,
draumarnir tilbáðu þau.
Rómeó - Júlía,
Rómeó - Júlía.

Þegar kaldir vindar haustsins blása,
naprir um göturnar,
sérðu Júlíu standa, bjóða sig hása,
í von um líf í æðarnar.

Því Rómeó villtist á annað svið.
Hans hlutverk gekk ekki þar.
Of stór skammtur stytti þá bið
inni á klósetti á óþekktum bar.

Hittust á laun, léku í friði og ró,
í skugganum sat Talía.
Hvítir hestar drógu vagninn með Rómeó,
við hlið hans sat Júlía.