Ég er með ritstíflu. Er búnað stunda kaffihús borgarinnar grimmt síðustu viku. Hjónabandsmiðlun Gylfa er aftur komin á kreik og ég gerðist svo fræg að fara inn á kaffi austurstræti. Er með einhvern ógeðishósta sem ég held að stafi af vappi mínu um bæinn síðastliðna nótt, aðeins klædd einhverskonar vafningi og gullskóm.

Gullglyðrupartýið var samt í gær. Við hittumst og vorum svaka gull, það er að segja við stelpurnar. Strákarnir voru bara svaka maskjúlín og sætir. Borðuðum ofsa ofsa góðan mat og skemmtum okkur svo vel á kofanum það sem eftir lifði nætur. Sumir betur en aðrir þó. Kom ekki heim fyrr en að nálgast kvöldmat í dag, ennþá klædd gullglyðrudressinu, enda týnir maður nú fötunum sínum ekkert sísona. Síðan þá er ég búnað vera einstaklega samviskusöm húsmóðir og strauja eins og lífið liggi við (fyrir utan smástundina sem ég kúrði uppí appelsínugula og horfði á the boddígard)

Ég er skíthrædd í svona stormi, svo nú er bara lúrilúr í rúmi.

Marta, hvenar fæ ég eila að sjá þig?